Tafelnummering

Zaterdag 22 augustus.

"Λίγο κουρασμένος", beetje moe, van een rampavond. De dag verliep normaal en rustig, zo ook het begin van de avond.

Een groep van 10, een mix van Grieken en Duitsers, nam plaats aan tafels 1 en 2. Na enige discussie waren we uit de nummering, dit zou tafel 1 worden. Stelios neemt de bestellingen op en schrijft nummer 2 op de bon. U begrijpt het al, vanaf dat moment gaat de nummering helemaal de soep in, Eleni hanteert de afgesproken nummering en Stelios een variant. Voor wat het eten betreft, geeft dit nog niet zoveel problemen, je kan tenslotte aan de tafel en de personen vaak zien wat bij wie hoort en wanneer.

Vervolgens wordt Pagona, 2e vrouw in de keuken, gebeld met de melding dat haar zoon een ongeluk heeft gehad met de motorfiets en naar het ziekenhuis van Mytilini is gebracht. Zij vertrekt dus meteen waarna Eleni haar plaats in de keuken overneemt, niet handig want de problemen zijn op het terras en de keuken met 3 dames redt het wel. Met de rekeningen komen de fouten van de nummering naar boven, en, met Eleni in de keuken, moet Stelios een en ander uit vogelen, een ondankbare taak dus.

Door het gekloot met de rekeningen stagneert de distributie en sommige klanten raken bijzonder gefrustreerd, beetje zonde van de vakantie denk ik dan. Ik probeer het uit te leggen en geef hier en daar wat drankjes weg om mensen tot kalmte te brengen, wat desalniettemin niet altijd werkt.

Het echtpaar uit Duitsland, niet uit Oostenrijk(zie gisteren), heeft ook problemen met de rekening en blijft eindeloos doorzeuren over 1,50, houdt Eleni(terug uit de keuken) en mijzelf bezig, en wil uiteindelijk een correcte rekening. Eleni is het dan zo zat dat ze hem de betwiste 1,50 geeft en hem "vriendelijk" verzoekt te vertrekken. Ik hoor morgen op het strand wel wat hij ervan vindt.

Stelios blijft bezig met de rekeningen uit te zoeken zodat Eleni, Ioanna en ik proberen het eten naar de tafels te krijgen. Tegen twaalfen is het gebeurd en krijgen we de tijd op adem te komen. De tafels komen stuk voor stuk leeg en we kunnen met het afruimen beginnen. Ik probeer de sfeer wat losser te maken met grapjes en bemoedigende woorden waarop Dora vraagt of ik het soms naar mijn zin heb, ze begrijpt het niet helemaal, dus ik leg haar uit wat ik ermee bedoel maar dat ik het natuurlijk niet naar mijn zin heb, hoe kan het ook anders.

Tijd om wat te eten en wat water te drinken, daar is amper tijd voor geweest. Dora en Stelios blijken opgelucht dat ik nog één avond werk want Eleni vertrekt morgenochtend voor Rethymnon. Ik neem afscheid van Eleni en ben half twee terug op de kamer, pfffft.